Annelien Flach

Begeleider Wonen

Op een vroege morgen loop ik de slaapkamer van Caroline binnen. Met een opgewekte stem groet zij mij. “Goeiemorgen Annelien!” Zien kan ze mij niet, want zij is blind, maar herkennen doet ze mij, aan mijn stem en aan mijn loopje. Na het morgengebed was ik haar en kleed ik haar netjes aan. Dit alles terwijl we gezellig een babbeltje maken over de dag die komen gaat.

Na het aankleden gaat Caroline in haar rolstoel zitten. We sprayen een lekker luchtje op en doen een ketting om. En dan nog een mooi kapsel. Na het borstelen van haar haren, pak ik een haarband uit de kast en doe die in haar haren. Caroline zegt “oeh, een haarband”, om daarna met een olijk gezicht er achteraan te zeggen: “maar het wordt er niet beter op…!” Waarna we samen hartelijk in de lach schieten.

Oeh, een haarband. Maar het wordt er niet beter op!

Deze kleine momenten, waarin de cliënt en ik als begeleider samen kunnen genieten van kleine dingen, zoals een grapje, is nu precies de reden dat ik elke dag weer met enthousiame naar mijn werk ga.