Wie werkt in de gehandicaptenzorg maakt veel mooie momenten mee, kleine en grote gebeurtenissen die je niet snel vergeet. Twee medewerkers van de locaties Sebanja en De Harp (Capelle aan den IJssel) vertellen welk moment zij voor geen goud zouden willen missen.
Voor wie onbekend is met deze locaties: Sebanja en De Harp zijn woonlocaties. Ze liggen op steenworp afstand van elkaar in een woonwijk. Sebanja telt twaalf bewoners, De Harp vijf. Bewoners zijn overdag naar de dagbesteding. Sebanja bestaat inmiddels 30 jaar en een aantal van de eerste cliënten woont er nog steeds.
Deuren open
Begeleider Jeanette van Velden was erbij toen de deuren van het huis opengingen en dit is voor haar hét moment dat ze niet had willen missen. “Het huis was net nieuw en het moment dat de bewoners voor het eerst binnenkomen, dat vergeet je niet. Op één na kwamen ze allemaal vanuit hun thuissituatie, dus vaak waren beide ouders erbij. Ja, er werd best een traantje gelaten, het was voor bewoners én ouders een hele stap. Voor de bewoners was het natuurlijk ook superspannend, maar het enthousiasme was groot. Na enkele weken werd dat wat minder, er kwam soms heimwee.” Dat laatste ging gelukkig snel over. “Laatst keken we weer eens in de fotoboeken. Dan is het mooi om te zien welke ontwikkeling bewoners hebben doorgemaakt. Sommigen kwamen heel bedeesd binnen, als je ziet hoe ze dan nu stagiairs uitproberen…”
Ik kwam binnen als stagiair en zei ‘leuk, maar niet voor tien jaar’. Nou, ik zit op het dubbele.
Geen corvee
Haar collega, coördinator zorg Rita Benard, werkt inmiddels twintig jaar in Sebanja. “Ik kwam binnen als stagiair en zei ‘leuk, maar niet voor tien jaar’. Nou, ik zit op het dubbele.” Dat ze niet veranderd is van werkomgeving heeft alles te maken met het werk zelf. “Er is veel veranderd in die tijd, de zorg is nu complexer, maar daardoor blijft er ook veel uitdaging. Voorheen waren we gericht op de groep, nu ook meer op het individuele. Dat is een mooie vooruitgang.” Wat voor Rita een moment is dat ze niet graag mist? “De bewonersvakanties! Afgelopen jaar kon het eindelijk weer, in december zijn we daarom extra luxe op reis geweest, naar hotel Bosgoed in Lunteren. Ik was er dit jaar maar één dagje bij, maar wat zag je onze bewoners genieten na twee jaar corona. Dat gun je ze zó.” Naast uitjes (zandsculpturen) en lekker eten zonder corvee, was er ’s avonds wat extra tijd voor de Bijbel. “Het was de periode voor kerst, dus we hebben extra werkjes meegenomen.”
Dus gehandicaptenzorg, ik kan het iedereen aanbevelen.
“Een superleuke baan heb ik”, zegt Jeanette van Velden, “geen dienst is hetzelfde en ik geniet van de bewoners, van het contact één op één, het meeleven met elkaar. Het mooie van Siloah is dat je bewoners ook iets uit de Bijbel mag meegeven, dat heeft echt meerwaarde. Wat ik terugkrijg? Enthousiasme als je er bent, je voelt dat je wordt gewaardeerd door bewoners. Dus gehandicaptenzorg, ik kan het iedereen aanbevelen.” Dat Jeanette na een dienstverband van dertig jaar door een Sebanja-bewoner soms wordt aangesproken als ‘oud-meubilair’, daar kan ze hartelijk om lachen! Rita Benard is het van harte met haar collega eens en voegt eraan toe: “Kom gewoon eens kijken als je belangstelling hebt voor werken in de gehandicaptenzorg. Mensen zien niet altijd dat er uit onze bewoners veel meer te halen is dan je denkt dat erin zit. Ze kunnen soms zoveel!”
Ben je enthousiast geworden na het lezen van dit interview en wil je meer weten over het werken bij Siloah?